သားတစ္သာ ျမင္တယ္၊ ေၾကာ႔ကြင္း မျမင္ၾကေတာ႔

တပည္႔ေတာ္မရဲ႕ မိဘမ်ာကလည္း ေတာသူေတာသား လူ႐ိုးေတြဆိုေတာ႔ သားတစ္သာ ျမင္တယ္၊ ေၾကာ႔ကြင္း မျမင္ၾကေတာ႔ သူတို႔အဖို႔မွာ စားရကံၾကံဳလို႔ မုတ္ဆိတ္ပ်ားစြဲတယ္လို႔ေတာင္ထင္ ၾကပါေသးတယ္။ သူတို႔ ကံထူးတယ္ေပါ႔ေလ။
ဒီကုလားနဲ႔ ဆက္သြယ္ၾကတာပါပဲ။ ဒီကုလားရဲ႕ဆုိင္ၾကီးက လစဥ္ဆိုသလို တစ္ေထာင္၊ ေထာင္႔ ငါးရာဖိုးယူျပီး ေရာင္းၾကပါတယ္။ လူ႐ိုးေတြဆိုေတာ႔ စာရင္းအင္း မထားၾကဘူး။ ကုလားသူေဌးက မွတ္ထားျပီးေရာနဲ႔ ဒီလိုပဲေနၾကတာပဲ။ ေမေမက ဆိုင္ေရာင္း၊ေဖေဖကေတာ႔ ငါ ကုသိုလ္ဘက္အားထုတ္ ႏိုင္ဖို႔ ၾကံဖန္ျပီး မ မယ္လူေပၚလာတာ၊ ဥပုုသ္ရက္ရွည္ ေစာင္႔မွပဲဆိုျပီး ဥပုသ္ေစာင္႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြား နဲ႔ ဆိုင္ကိစၥဆိုရင္ ဘာမွ သူမသိေတာ႔ဘူးဘုရား။
လယ္ကလည္း ေရၾကီးလို႔ လယ္ခင္းေတြက ေကာင္းေကာင္းမရတဲ႔ႏွစ္ေတြနဲ႔ လာၾကံဳေတာ႔ ဆိုင္ ကလည္း အေရာင္းအဝယ္ ထိုင္းခ်င္တိုင္းထိုင္း၊ အ႐ွံဳးခံ ေရာင္းရတာကမ်ား ကုလားကေတာ႔ ကုန္ေကြ်း ေပးလ်က္က္ပါပဲ။
တပည္႔ေတာ္မကလည္း ေက်ာင္းေနရင္းမို႔ တစ္ခါတစ္ေလ သတိရတဲ႔အခါ ေမေမ႔ကို ‘ ေမေမ ကုလားေကြ်းေတြ တိတိက်က် ဘာမွမွတ္တာ မေတြ႔ဘူး၊ ႏွဳတ္နဲ႔မွတ္ဆိုတာလည္း တစ္ႏွစ္ တြက္မွန္ဖို႔ ခဲယဥ္းတယ္။ တစ္ေန႔ ႏွာေခါင္း က်ည္ေပြ႕ေတြ႔လိမ္႔မယ္လို႔ေတာင္ တပည္႔ေတာ္မ ႏွဳတ္က ထြက္ျပီး သတိေပးမိပါေသးတယ္။‘
ေမေမတို႔ကေတာ႔ ကုလားကို အင္မတန္ယံုေနပါတယ္။ ‘ တို႔ တက္ႏုိင္သေလာက္ ဆပ္သြား လည္း ကိစၥမရွိဘူး၊ ဆုိင္ဆိုတာ ေရာင္းမေကာင္းတဲ႔အခါ အေရာင္းအဝယ္ထိခိုက္တဲ႔အခါ ဒီလိုပဲခံရတာပဲ၊ တစ္ေန႔ ျပန္ေကာင္းပါလိမ္႔မယ္။ အဲဒီအခါ ခဏေလးနဲ႔ စီးပြားျပန္တက္လာလိမ္႔မယ္။ က်ဳပ္တို႕က ဆိုင္ အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕ကို ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္။ ကုန္ကိုယူႏိုင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ႐ိုးတာကိုလည္း က်ဳပ္တို႔သိတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႕ဆိုင္ကို အျပတ္မခံႏိုင္ဘူး ၾကိဳးစားပါ၊ က်ဳပ္တို႔ကို အားမနာပါနဲ႔‘ လုိ႔ေတာင္ ေမေမတို႔ကို ေျပာလႊတ္လိုက္ေသးတယ္နဲ႔ အဲသေလာက္ ေမေမတို႔က ကုလား ကို သိၾကားတင္ျပီး ေန႔တိုင္း ေမတၱာပို႔ ဆုေတာင္းၾကေသးတယ္ ဘုရား‘။
အဲ - ဒုကၡျဖစ္ခ်င္လာေတာ႔ တပည္႔ေတာ္ ေျခာက္တန္းေအာင္လို႔ ခုႏွစ္တန္းသင္ဆဲပါ။ ကုလားနဲ႔ ဆက္သြယ္လာလို႔ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ဆိုပါေတာ႔ဘုရား၊ တုိင္းျပည္ကလည္း စစ္ျဖစ္မယ္လို႔ လွဳပ္ရွား ဒီကုလား က စာရင္းစာအုပ္ၾကီး ပိုက္ျပီး ေရာက္လာပါတယ္။
အတိုခ်ဳပ္ေလွ်ာက္ထားပါမယ္ဘုရား။ ကုလားက စာရင္းျပျပီး အေၾကြး တစ္သိန္းငါးေသာင္း အတိုးကဘယ္ေလာက္ဆိုျပီး ျပေတာ႔မွ တပည္႔ေတာ္မတို႔ သားအဖေတြမွာ မ်က္လံုးျပဴးကုန္ၾကတာေပါ႔။
ဘယ္နည္းနဲ႔မွ တစ္သိန္းငါးေသာင္းဆိုတာ မဟုတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သိေပမယ္႔ ကိုယ္မွာ စာရင္းအင္းမရွိေတာ႔ ရွံဳးဘက္က ခ်ည္းေပါ႔။ ကုလားကလည္း အေတာ္မ်က္ႏွာေျပာင္တယ္။ ေဖေဖတို႔ ေမေမတို႔က ‘ ထိုမ်က္ႏွာလည္း ငဲ႔ပါဦး။ ဒီေလာက္ မဟုတ္ႏိုင္ပဲနဲ႔ ဒီစာရင္းဟာ မင္းတို႔ ဘယ္လို လုပ္ၾကတာလဲ။ မူလကလည္း အတိုးယူဖို႔ မေျပာၾကပါဘူး။ ေငြေခ်းတာမွ မဟုတ္ဘဲ ကုန္ေၾကြး မင္းတို႔ ေပးလို႔ယူတာပဲ။ တုိ႔ဟာ တစ္လ တစ္ေထာင္၊ တစ္ေထာင္႔ငါးရာဖိုးထက္ ပိုယူတာ တစ္ခါမွ မရွိဘဲနဲ႔‘ လို႔ ေျပာတယ္။
ကုလားကလည္း ‘ ကုန္ေစ်းကို အေသမွတ္ထားလို႔ မရဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔လဲ ဆိုင္ဖြင္႔ေနတာ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းတက္တဲ႔အခါ တန္ဖိုးပိုက်လာတယ္ ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ အသိသားနဲ႔။
ေမေမကထပ္ျပီး ရွင္းျပပန္တယ္။ ‘ ေအးကြယ္ ေစ်းတက္လို႔ ပိုက်ပါဦး၊ တစ္လ တစ္ေထာင္ဖိုး ယူတဲ႔ အလွည္႔ကိုေတာင္ တစ္ေထာင္ျဖဳတ္ျပီး ေထာင္႔ငါးရာ မွန္မွန္ထားပါဦး ၊ တစ္လ ေထာင္႔ငါးရာ၊ တစ္ႏွစ္ တစ္ေသာင္း ၊ ၃ ႏွစ္ ငါးေသာင္းေလးေထာင္။ ကဲ ေျခာက္ေသာင္းပဲ ထားပါဦးေတာ႔ကြယ္၊ ခုေတာ႔ တစ္သိန္းငါးေသာင္း အတိုးပါနဲ႔ဆိုရင္ အက်ိဳးနည္းေနပါပေကာလားကြယ္နဲ႔ ထိပ္ေျမြကိုက္တဲ႔ အေနမ်ိဳးနဲ႔ ကုလားကို တိုးလွိ်ဳးေတာင္ပန္ၾကတာေပါ႔ေလ…။
‘ ကုလားကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ ႐ိုးေသသလိုနဲ႔ ေက်းဇူးကန္းတယ္။ က်ဳပ္ေကာင္းခဲ႔သမွ်ေတြ အလာကားပါ။ က်ဳပ္က စာရင္းနဲ႔ထားတာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔က စာရင္းမျပႏိုင္ဘူး ပါးစပ္က အရမ္းတြက္ျပေနတာ ကေတာ႔မွန္ရမယ္။ က်ဳပ္စာရင္းဟာ အစိုးရကို အျမတ္ေတာ္ေၾကးေပးေနတဲ႔ စာရင္းဗ်။ ဒီစာရင္းက မွားတယ္ေပါ႔ေလ။ ကဲ- ရံုးၾကမွ သိမယ္လို႔ တစ္ခါၾကိမ္းလိုက္ရံုနဲ႔ပဲ ေဖေဖေရာ ေမေမေရာ မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴး ျဖစ္သြားျပီး ရံုးဂတ္ဆိုရင္ ေၾကာျခမ္းေအာင္ ေၾကာက္ၾကေတာ႔ ဆိုင္ေရာ၊ လယ္ဧက ၃၀၀ ေက်ာ္ေရာ၊ တပည္႔ေတာ္ လက္ဝတ္လက္စား ေရႊစိန္ေတြေရာ အကုန္လံုး ကုလားလက္ထိုးအပ္လုိက္ရ ပါတယ္ ဘုရား။‘
(အဲဒါဟာ စီးပြားေရးအားျဖင္႔ စပါးၾကီး (ကုလား)က ပထမ မ်ိဳျခင္းပဲ ဒကာၾကီး။)
အဲဒါနဲ႔ တပည္႔ေတာ္လည္း ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရေရာ။ လူၾကီးမိဘေတြကလည္း ဘာလုပ္ရ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိဘူး။ ေစ်းေတာင္းလည္း ေခါင္းေပၚ မတင္ဝံ႔ သူမ်ားအခစားအခိုင္းေစတို႔ကလည္း မျဖစ္၊ကူလီလည္း မထမ္းႏိုင္ ေနာက္ဆံုးျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းပဲဆိုျပီး ေနတဲ႔အိမ္ကို ဒီကုလား ဆီမွာ ေပါင္းရျပန္တယ္။ အကုသိုလ္ဝင္လာေတာ႔ ဒီကရတဲ႔ေငြနဲ႔ ဘာလုပ္လုပ္ဘာကိုင္ကိုင္ လံုးပါးပါးျပီး မၾကာခင္ ျပတ္သတ္သြားျပန္တာပါပဲ။